Ammælis dagurinn minn (15/02) var voða næs ég fékk allt sem ég vildi s.s. ekkert verið að gera of mikið úr því. Við vorum bara heima hjá mér og ég fékk Falafe, svo ég var glöð. Svo fékk ég gjafir ekki leiðinlegt það! Marta gaf mér rosa flott skotglös og hvítvínsglös (ég á rauðvínsglös, só þetta var perfect)... Ólöf gaf mér 2 gul belti, rosa kúl og flottan gulan bol með smá gráu, svörtu og hvítu í. Hún gaf mér líka svona thingí til að skrapa þykku húðina undan fótunum (ég bað um það og fékk það!!!), geggjað sætan appelsínugula slæðu og flottustu hálsfesti ever, sem mig var búið að laga í lengi!!! Ég var síðan búin að segja við Jesper að hann ætti ekki að gefa mér ammælisgjöf, en hann ákvað að gefa mér bara 3 kassa af bjór, 2 flöskur rauðvín og 1 hvítvín í ammælisgjöf og svo ég gæti notað það í (ammælis)partýið á laugadaginn. All in all þá var þetta voða næs ammælisdagur.
Síðan tókst mér að verða veik í gær og er pínu slöpp í dag, en þar sem ég hef ekki tíma fyrir það þá þarf ég að hrista þetta af mér! Walk it off!! Walk it off!!
Aníveis núna á Marta ammæli og það þarf að dekra við hana í dag! só æ better get going!!!
I am scared. I am so afraid and I just want to run, run far away. 'Run away from what?' I ask and my answer is 'I don't know.' I wonder if I will ever be able to share my life with another person! So that, this person will feel part of me and my son, can I ever allow someone to become a father figure to my son! Can I ever relinquish the power I have hold for seven years now. I am afraid to do that even more afraid, having to do that if I ever want to be able to have a real and healthy relationship. Why do I fear it, I should be glad if someone what's to share this responsibility with me! But I am scared! I really need to change this 'I can do everything myself' attitude, how is another person suppose to be able to be part of my life and participate in it if I don't make room for that!
Jæja ég er byrjuð aftur í skólanum og það er bara nokkuð gaman og spennandi að byrja aftur...
Það er svo sem ekkert að frétta, ég hef bara nóg með skólann og soninn, jú og kærastann stundum... Ég er reyndar eitthvað þung núna... hehehe... ég ætti að spjalla við lækninn minn, hann er á því að ég er manic-depressive eða hef vægt case of it. Hann spyr mig ansi oft á lúmskann hátt... "ertu stundum rosa happy og í stuði" og svo sottlu seinna í samtalinu kemur "verðurru stundum frekar þunglynd"
Ég get ekki annað en brosað þegar ég verð vör við þessar spurningar hans. Ég held að hann trúi að ég sé með vott af manic-depressive... Ég yrði svo sem ekki hissa ef það væri case'ið, ég get vel ýmindað mér að ég hafi vægt case af því.
Mér leið svo rosalega vel í gær og var í geggjuðu stuði en í dag er ég eitthvað þung og sad. Meira að segja Þórey (nágrannavinkona mín) sagði mér að henni fannst ég svo glöð í gær að það geyslaði af mér, gott að hún sér mig ekki núna... hehehe...
Jæja... ég ætla að setjast fyrir framan imbann og vera klessa í friði!
Það er nu ekki mikið að frétta, hef bara verið að éta og gera ekki neitt! Ég hef verið svo rosalega löt undafarið og ekki nennt að gera neitt sérstakt, bara dundað mér solldið og borðað á við fimm...
Ég veit ekki hvað er að gerast með mig en ég er alltaf að narta í eitthvað núna! (reyndar hef ég verið að blæða i sirka eina og hálfa viku núna... gæti haft áhrif...)
Ég byrja i skólanum á þriðjudaginn og fer aftur að æfa a mánudaginn og vona að ég geti æft þannig að hnéið á mér verið ekki verra. Hlutirnir eru bara að fara aftur í "normal" rythma. Ég er enn að venjast þvi að ég á kærasta... að ég á kærasta sem er gamall kall! humm... hvað á maður að gera við einn 35 ára, með lítið tippi! (getur það passað að karlmenn sem æfa, æfa íþróttir fara í það til að bætta fyrir að vera með lítið tippi! er það ekki málið?! hehehehe...)
aniveis... þetta er allt i lagi hann kann að nota þetta svo að ég fái eitthvað út úr því, svo mér er nokk sama!
Ég hef svo sem verið mikið að spá í samböndum upp á síkastið...
Hve mikið fólk getur látið yfir sig ganga, þegar til dæmis annar aðilinn sýnir enga virðingu, styður ekki við bakið þegar þess þarf eða lemur! Hvers vegna ekki þá að segja skilið við sambandið... Hvað er það, er það hræðsla við að vera ein, nennir ekki að vera ein eða elskar manneskjuna svo mikið að geta ekki farið... og í staðinn gleyma að elska sjálfann sig??? Áhugavert!!!
Ég myndi aldrei leyfa karlmanni að lemja mig, það myndi aðeins gerast einu sinni! þó ég ætti 10 börn með gaurnum, ég myndi fara! Ég myndi heldur aldrei leyfa karlmanni að kalla mig heimsak eða hvað þá gefa það í skin, það er svo mikil vanvirðing! Ég myndi labba í burtu án þess að líta við! Ég gæti ekki hugsað mér að vera í sambandi með manneskju sem ber ekki meiri virðingu fyrir mér en það! Mér finnst alltaf jafn skrítið að sjá ungt fólk sem er á svipuðum aldri og ég, vera í svona samböndum sérstakleg þar sem umræðan um þetta hefur verið svo mikil og er algeng, að ég á erfitt með að fatta hvernig það hefur ekki getað opnað augu þeirra fyrir þessu!
Jæja... ég ætla að fara og finna mér eitthvað að éta!