Ég sat róleg og spjallaði við kunningja vinkonu mína um kærastann. Svona að ég væri nú ekki viss um hvað ég væri að spá með hann. Samband okkar hefur svo sem verið notalegt og það er svo margt gott við hann. Hann og sonur minn ná svo vel saman, en mig vantar þessa tilfinningu að það sé eitthvað -passion-(ástríða) í sambandinu og að hann vilji mig og Kosssa... já löngunin í kossa... ohhh... hvað ég er farin að sakna þess... þar sem kærastinn er ekkert hrifinn af kossum... veit ekki afhverju...
en umræðuefnið snérist snögglega án þess að ég gat stoppað það og það rann mér úr greipum.

En orðin flæddu af vörum mínum, byrjaði hjartað að slá hraðar og þyngra, hvert högg... þyngra...
ég vildi ekki gráta en ég fann hvernig augun steitust á móti mér og reyndu að sannfæra mig að það væri allt í lagi. En ég gerði þeim ekki til geðs ég mátti ekkert vera að því, og það eru bara aumingjar sem gráta, segi ég sjálfri mér, svona til að minni mig á það að gráta ekki. En sársaukinn í hjarta mínu vildi ekki fara. Hann varð bara þungur og mér fannst ég verða hokin í herðum af þunganum.
Þessi dagur var ekki það sem ég bjóst við... Fortíð mín var sögð, þær sáru tilfinningar úr fortíð minni voru sögð upphátt!!! Á meðan orð mín sátu í huga mínum og voru ekki sögð upphátt þá var þetta ekki svona sárt, þá var þetta þolanlegt og ég vissi af því. Ég fann það og orkaði það en núna þá virtist ég hafa misst tökin og hjartað virtist vera að bresta... Það þandist út og virtist vera að fyllast af lofti og ég beið þess að það myndi springa. Ég vil ekki heyra mig segja þetta en það var of seint það bara byrjaði að flæða af stað og vildi ekki stoppa... og hver taug í líkama mínum var á varðbergi og tilbúinn að bregðast við.
Öll árin sem ég heyrði að faðir minn væri aumingi, hálfviti, dópisti og alkahólisti, fyrir utan að hafa ráðist á móður mína og nauðga henni...
og svo, öll árin sem ég heyrði...
"Þú verður alveg eins og faðir þinn..."
"Þú ERT alveg eins og faðir þinn..."
"Ég verð nú ekki hissa ef þú endar uppi eins og hann faðir þin..."
"Þú ert öll í föðurættina..." og man ég ekki margt fallegt sagt um þau, heldur þvert á móti...
Orðin sem hafa setið svo lengi í dvala í undirmeðvitundinni, orðin sem ég heyrði móður mína segja svo oft við mig. Og öll þau ár sem ég spurði sjálfa mig, elskar hún mig þá ekki... hún á að elska mig skilyrðislaust...?!?!?! og niðurstaðan mín var; ef hún elskar mig ekki þá mun enginn annar gera það... þá á ég það ekki skilið. Og ég trúði því og líf mitt byrjaði að mótast út frá trú minni og skilningnum sem ég lagði í mína nýfengnu trú.
Hjarta mitt gat varla þolað meira á þessum degi og stingandi tilfinningin innst í sálu minni virtist hafa svo hátt að ég heyrði varla orð mín. Tár mín gerðu sig tilbúin að koma en ég yfirgnæfði þau með látum og sagði hjarta mínu að hætta þessum aumingjaskap og ekki vera að vorkenna sjálfri mér, það eru margir aðrir sem hafa haft það verra!!! ÞEGIÐU!!! Öskraði ég að lokum í von um að sigra hjarta mitt. Og ég ætla mér ekki að gefa eftir, sársaukinn má bara bíða.
Ég stóð upp og kvaddi. Ég lagði af stað að sækja son minn og reyndi hvað ég gat að hindra frekari hugsanir að koma upp á yfirborðið... en það var nokkuð töpuð barátta... hugur minn var komin á ról og hjartað sló taktfast við hverja sáru hugsun. Allt það sem ég hafði gert til að særa sjálfa mig í svo mörg ár urðu lifandi fyrri augum mér og í minningu, hver neikvæða tilfinning reis upp og hjó á hjarta mitt með þungu höggi.
Svo óhuggnanlega mörg ár fóru í að leita af ást, sem mér fannst ég síðan ekki eiga skilið... svo, stundar ást var það eina sem ég verðskuldaði.
Eitthvað til að láta mér líða vel í nokkrar sekúndur og svo var það búið og ég var aftur ein... nálægð við aðra manneskju eins nálægt og hægt var að komast án tilfinninga. Og ég þurfti að hegna sjálfri mér fyrir eitthvað sem ég vissi ekki hvað var og gekk þvert á tilfinnigar mínar og mörk mín. Og niðurlægði sjálfa mig, með hegðun minni og hvernig ég misbauð sjálfri mér, mörkum mínum og tilfinningum. Ég bjó mér til öruggt athvarf inni í sjálfri mér og þar faldi ég tilfinningar mínar og lagði þær til hvílu. Á yfirborðinu var ég Trúðurinn sem brosti og lét alla hlæja en grætur að innan. Trúðurinn fær aldrei að elska og enginn elskar trúðinn, það eru allir svo vondir við hann svo aðrir geta hlegið... Ég var trúðurinn og allir hinir sem voru vondir við hann, voru, ég. Ég gerðist minn eiginn óvinur!!! Svo ótrúlega mörg ár fóru í sjálfshatur og niðurrífs starfsemi á minni sál, á mínu hjarta. Svo mikill tími farinn til spillis, til einskins...
ég öskraði í höfði mér;
ég hata EKKI sjálfa mig lengur... ég hata ekki lengur... það er búið... það er búið... ég á það skilið að vera elskuð... ég á það SKILIÐ að vera elskuð... og á endanum grét ég þessi orð. Það var hjartað sem grét... ekki ég, því ég er ekki aumingi sem grætur, ég er sterk!!!! Ég ER sterk!!! Ég vissi að ég gæti ekki meira, hjarta mitt og sál voru orðin þreytt og ég ætlaði mér að vinna... ekkert væl... En augu mín bera merki þess að tárin bíða þess tíma þar sem ég er ein og leyfi mér að gráta.
Ég vissi að þessi kafli væri búinn í mínu lífi en ég átti bara eftir að segja það upphátt!!! svo það yrði af veruleika... svo það yrði af veruleika!!!