Vanaverk...

Eftir öll þessi ár að sjá um heimilið, matinn og börnin, þá hafði hún tekið af sér höfuðið og hent því út með hinu ruslinu. Hendur hennar og líkami unnu bara sitt verk. Maður hennar kom heim settist við borðið og kláraði matinn sinn og settist svo fyrir framan sjónvarpið og var þar þangað til hann fór inn í rúm að sofa. Hann kyssti ekki konu sína einu sinni einnum kossi. Enda vissi hún það, svo hún lét höfuðið fara, hún hafði ekkert með það að gera. Einn góðan veðurdag myndi hún láta restina fylgja með.

by Kristrún Huld Hafberg ©